My Life

Czy przy­chodząc na świat spodziewałam się, że będę osobą niesłyszącą? Chyba nie. Zważy­wszy na to, że do 3 roku życia słysza­łam i mówiłam płyn­nie. Z cza­sem zaczęłam gubić głoski, od prawej strony ucha nie reagowałam, więc coś zaczęło być nie tak…Nie było płyn­nego słowa herbata, tylko kel­bata, nie kiełbasa tylko kiel­bacha. Dziś spoko­jnie mogę zdi­ag­no­zować dys­lalię głoskową, jaką wów­czas posi­adałam. Do dzisiaj nie mam postaw­ionej jed­noz­nacznej przy­czyny, dlaczego nagle straciłam słuch. Czy dlat­ego, że urodz­iłam się w 7 miesiącu ciąży? Czy może przewlekła choroba, niestety niewylec­zona praw­idłowo czy w żłobku się coś mogło ze mną stać? W takim razie zaa­para­towana dostałam tuż przed pójś­ciem do zerówki, bo dostać się do Warszawy w tam­tym okre­sie to było coś wielkiego. Diag­noza była jed­noz­naczna — Głęboki Obus­tronny Niedosłuch Czuciowo-Nerwowy.
W Insty­tu­cie Patologii Słuchu i Mowy przecier­ali oczy ze zdu­mienia, że jak to możliwe, że dziecko mówi. Nauczyłam się czy­tać z ust. W mojej rodzinie wszyscy słyszą, więc rodz­ice stwierdzili, że zro­bią wszys­tko bym mówiła, nie chcieli być uciekła w stronę miga­nia. Chcieli mnie usamodziel­nić w życiu dorosłym. Tak, więc zaczy­na­jąc naukę w “zerówce” dostałam swoje pier­wsze aparaty, z tamtego okresu pamię­tam, że dosyć często chorowałam też na zapale­nia ucha środ­kowego. Nie przy­puszcza­łabym, że przez cały mój okres życia aparat stanie się moją częś­cią, przy­ja­cielem, bez którego nie będę mogła żyć. Owszem porozu­miewałam się bez noszenia aparatów, czy­ta­jąc z ust, ale mimo wszys­tko inaczej się czułam, wiedząc, że słyszę. Przez 15 lat aparaty stały się moimi prze­wod­nikami po świecie słyszą­cym, które z wiadomych przy­czyn poz­woliły mi kon­tyn­uować Szkołę Pod­sta­wową, Gim­nazjum i Liceum Ogól­nok­sz­tałcące uczęszcza­jąc tak naprawdę do masówki. Obec­nie moje Gim­nazjum nosi nazwę z Odd­zi­ałami Inte­gra­cyjnymi. Mając 16 lat pamię­tam pier­wsze roz­mowy z moją logopedą, która również od początku mojej reha­bil­i­tacji mi towarzyszy o implan­cie. Po pier­wsze implant bardzo mi się nie podobał, nie czułam potrzeby by ryzykować, po drugie aparaty wystar­cza­jąco mi poma­gały przez okres mojego szkol­nictwa. Matura stała się biletem do mojej dal­szej przyszłości, wiedzi­ałam już, co chcę robić. Marzyłam o sur­dope­d­a­gog­ice, z pewnych względów nie udało mi się dostać na Uni­w­er­sytet Ped­a­gog­iczny. O przykrej akcji wspom­i­nać nie będę, dostałam się u siebie do Państ­wowej Wyższej Szkoły Zawodowej na Filologię Pol­ską z porad­nictwem logope­dy­cznym. Plany nieco odmi­enne, ale stwierdz­iłam, że pody­plo­mową sur­dope­d­a­gogikę ukończę po ukończe­niu FP. Stu­dia rozpoczęły moje dorosłe życie i anal­izę tego, co osiągnęłam, a czego mi brakuje. Wtedy gdzieś w środku zaczęła dojrze­wać moja decyzja do pod­ję­cia oper­acji wczepi­enia implantu.