Two months after the switch-on

I am able to fol­low the text lis­ten­ing and read­ing it simul­ta­ne­ously, even when my hear­ing aid is off. I have one book in audio and in print, and it is a good exer­cise. The book is read by the author. He speaks rather fast, but I am able to catch the most of it if I have the text before my eyes. Even when I get lost, I can some­times find the text back after some dis­tinc­tive phrase.
There is a prob­lem with these exer­cises: the level of sound. If some­thing is com­fort­able for the left, implanted ear, it is too soft for the right. If I hear well with the hear­ing aid, it is a bit too loud for the other ear.

K. told me once that after approx­i­mately two months one reaches the same level of hear­ing abil­i­ties with the implant as before with the hear­ing aids. I can agree with this. I have just begun to hear low sounds with the CI. They are strange, dif­fi­cult to dis­tin­guish, “col­or­less”, but they are there. I don’t have ver­tigo any­more, too. I sus­pect that it will be back after the next repro­gram­ming for a few hours or days. But at the moment there are no sounds in my envi­ron­ment which would cause it.

It is three months after the surgery. I still have a small area on my tongue which does not feel taste. At the moment it is a bit less than the half of the upper sur­face. The feel­ing in my left ear­lobe is slowly return­ing. The stitches’ end­ings itch some­times. I am for­get­ting that there was a surgery.

The bat­ter­ies’ ‘cal­en­dar’ has been moved to another site.

As you may have noticed from the grow­ing num­ber of posts in Pol­ish, there is a new author on the blog. Bar­tosz is 22, has got his CI a year ago and he is a good writer. He is prelin­gually deaf like me, and he has good results with his CI. Unfor­tu­nately, I can’t trans­late all his sto­ries, lack­ing the time and abil­i­ties to do this. I am going to keep trans­lat­ing mine, so please check this web­site sometimes.

Posted in English | Leave a comment

Dwa miesiące po podłączeniu

Jestem w stanie “śledzić” tekst czy­ta­jąc i słucha­jąc go równocześnie, nawet z wyłąc­zonym aparatem. Chodzi o to, że słucha­jąc tek­stu i mając go przed oczami jestem w stanie powiedzieć, w którym miejscu jestem, rozróż­niam słowa. Mam jedną książkę w wer­sji audio i drukowanej i to jest świetna rzecz, zwłaszcza że ostat­nio z różnych powodów rzadziej mam okazję ćwiczyć z kimś. Książka jest czy­tana przez autora, dość szy­bko i ekspresyjnie, ale więk­szość jestem w stanie zła­pać, a nawet kiedy się zgu­bię, cza­sami udaje mi się znaleźć tekst z powrotem po jakiejś charak­terysty­cznej fra­zie.
Przy tych ćwiczeni­ach mam mały prob­lem: jak ustawić poziom głośności. To, co już jest kom­for­towe dla lewego, implan­towanego ucha, jest jeszcze za cicho dla prawego, a jak w apara­cie dobrze słyszę, to z drugiej strony mam bardzo głośno. I to chyba nie jest tak, że mam pro­ce­sor za głośno ustaw­iony, bo nor­mal­nie na ulicy mi to nie przeszkadza. Tak jest wtedy, kiedy słucham czegoś przez głośniki.

K. powiedział mi kiedyś, że po mniej więcej dwóch miesią­cach dochodzi się z implantem do tego samego poziomu, co przedtem w aparat­ach. To by się nawet zgadzało, bo jakoś niedawno zaczęłam przez implant słyszeć niskie dźwięki. Są dzi­wne, trudne do rozróżnienia, i, jak to określił Bar­tosz, “bezbar­wne”, ale są. I od jakiegoś czasu właś­ci­wie nie mam już tego wraże­nia zawrotów głowy. Pode­jrze­wam, że wróci po kole­jnym pro­gramowa­niu na kilka godzin czy dni. Ale w tej chwili chyba nie ma w moim otocze­niu dźwięków, które by powodowały taką reakcję.

Trzy miesiące po oper­acji: Wciąż mam na języku taki kawałek, który nie czuje smaku. W tej chwili to trochę mniej niż połowa powierzchni języka. Oper­owane ucho i oko­lice powoli, acz jeszcze nie do końca, odzyskują pełne czu­cie. Cza­sami swędzą mnie zakończenia szwów.

Dywa­gacje o bate­ri­ach, żeby nie zaśmiecać bloga kalen­darzykiem, prz­erzu­ciłam na osobną stronę.

PS. Dobra, jeszcze jedno pytanie. Co robi­cie z bate­ri­ami zuży­tymi? Ktoś to przyj­muje do recyclingu?

Posted in po polsku | 2 Comments

Cisza?

Cza­sem trudno mi uwierzyć, nawet po roku, że słyszę bardzo ciche dźwięki, pomimo, że badanie wol­nego pola (coś jak audio­gram w aparatach/implancie) pokazuje, iż słyszę na całym paśmie na poziomie 20 dB, czyli o jakieś 10 dB gorzej, niż nor­malny, słyszący człowiek. Wciąż spo­tykam sytu­acje, gdy nie wiem, co słyszę. Głównie dlat­ego, że nawet mi na myśl nie przy­chodzi, że mógłbym to w ogóle usłyszeć.

Teraz na przykład mam otwarty lufcik w oknie. Zwykła ulica jest dwa bloki dalej, duża ulica, którą jeżdżą cza­sem karetki — jakieś kilka­naś­cie bloków dalej, tak z pół kilo­me­tra. Gdy słucham tego, co się przez to okno prze­dostaje, to słyszę ruch uliczny, słyszę, gdy auto­busy hamują, gdy ktoś zatrąbi, albo gdy motor prze­jedzie. Teraz aku­rat słyszę, jak gdzieś bardzo daleko jedzie karetka. Jest to dźwięk trudny do uch­wyce­nia, ale otwar­cie balkonu od razu rozwiewa wątpliwości.

Kiedyś z kolei zapom­ni­ałem kluczy do mieszka­nia i czekałem na klatce schodowej na mamę, która miała lada chwila wró­cić z zakupów. Było raczej cicho, choć… niezu­pełnie, słysza­łem jakieś dzi­wne bzy­cze­nie i stukanie. Nie wiedzi­ałem, co to jest, ale po roze­jrze­niu się, okazało się, że to mucha obi­jała się o szybę.

Mimo, że implant mam już rok, dalej jest to jakieś… nierzeczy­wiste. Mlaskanie, szum kom­put­era, odd­ech, miaucze­nie kota, sze­lest plas­tikowej tore­bki — wszys­tko to spo­tykam na codzień i się do tego przyzwycza­iłem. Dopiero, gdy usłyszę coś naprawdę cichego, przy­pom­ina mi się, że kiedyś w ogóle tego nie słysza­łem. Implant bardzo zmienił moją per­cepcję rzeczy­wis­tości. Jeśli czegoś nie sły­chać — to tego nie ma. Jeśli coś słyszę — to coś się dzieje.

I tak właśnie jest — cały czas coś się dzieje. Nie ma chwili, nie ma momentu, kiedy by nic nie było sły­chać. W aparat­ach mogłem zamknąć oczy i udawać, że świat nie ist­nieje. A w implan­cie? Zamknę oczy — mama ogląda TV na górze, brat roz­mawia przez tele­fon w salonie, na zewnątrz jeżdżą samo­chody, albo pada, w mieszka­niu kom­puter, lodówka, zmy­warka i pralka szu­mią, albo ktoś chodzi po klatce schodowej, ktoś piętro niżej roz­mawia z kimś innym, albo… Długo by wymieniać.

Myślę, że wszyscy implan­tow­icze mogą łatwo się przekonać, że nigdy nie jest cicho.

Wystar­czy na chwilę wyłączyć procesor.

Posted in bartosz, po polsku | 8 Comments

Speech and batteries

A friend of mine told me yes­ter­day that my speech is clearer now. I pro­nounce some con­so­nants more dis­tinctly. She was the third per­son to tell me this (with­out being asked). Inter­est­ing. I haven’t tried to speak more clearly than usual.

I’ve tried these “cochlear implant bat­ter­ies” of Ray­ovac. They are sup­posed to last longer than the usual hear­ing aid ones and they cost more, of course. I was dis­s­ap­pointed, because the CI spe­cial bat­ter­ies didn’t last three full days, while the nor­mal ones with the same pro­gramme lasted up to five days. One of my read­ers points out that the expiry date of the bat­ter­ies may be impor­tant. New bat­ter­ies expire in 2011. If I have a bat­tery which expi­ra­tion date is 2009, it means that this bat­tery has been stored two years in some mag­a­zine and its life may be sig­nif­i­cantly shorter. The gen­eral opin­ion among the CI users I have asked is that the CI bat­ter­ies are a waste of money anyway.

Posted in English | Leave a comment

Wymowa

Już trze­cia osoba mi powiedzi­ała, nie pytana, że mówię inaczej niż przedtem, wyraźniej, staran­niej wymaw­iam niek­tóre spółgłoski, te sze­leszczące. Ciekawe. Nie robię tego świadomie.

Baterie: postanow­iłam w końcu przetestować te spec­jalne baterie do implan­tów Ray­ovac, one są trochę droższe. Właśnie mi padł pier­wszy zestaw po niecałych trzech dni­ach (założone chyba we wtorek). To dzi­wne, bo na tym samym pro­gramie teo­re­ty­cznie gorsze baterie (zwykłe Ray­ovac) star­czyły na pięć dni. Może to dlat­ego, że byłam na urlopie i było dużo ciszej? Wtedy właśnie zmieniłam pro­gram. Testy kon­tynu­uję, dzisiaj włożyłam znów baterie “implantowe”.

Posted in po polsku | 13 Comments

Technicznie i o ustawianiu

Mirek poprosił w komen­tarzach o sprawdze­nie słuchu przy pomocy jed­nego z pro­gramików tam wymienionych. Jeden jest tu, a drugi tu. Wyniki są w sumie ciekawe, więc, zami­ast odpisać w komen­tarzu, postanow­iłem napisać nową notkę dla tych, co są ciekawi i mają ochotę spo­jrzeć na słysze­nie przez implant bardziej tech­nicznym okiem.

Pro­gramy pole­gają na puszcza­niu jed­nos­ta­jnego dźwięku o konkret­nej częs­totli­wości i głośności. Zakres jest od 1 Hz do 20000 Hz. Sprawdz­iłem całe pasmo, by zobaczyć, kiedy coś słyszę i jak słyszę.

Od 60 Hz coś się zaczyna pojaw­iać, choć nic nie słyszę — szum kom­put­era jest nagle czymś zagłuszany. Ten “dźwięk” słyszę bardzo cicho, a właś­ci­wie w ogóle, choć jakby coraz donośniej w miarę zwięk­sza­nia częs­totli­wości. Bardziej coś czuję aż do 150 Hz. Przy 200 pojawia się już nor­malny dźwięk. Nie znalazłem dziur w paśmie 200 — 10000 Hz. Przy koło 10000 Hz przes­taję słyszeć cokol­wiek. Wszys­tko słyszę w miarę równomiernie.

Żeby można było sobie porów­nać — jak w samym apara­cie?
Zaczy­nam słyszeć od 100 Hz, przes­taję słyszeć przy 1000 Hz. W sumie się zdzi­wiłem — jakieś pół roku temu słysza­łem jeszcze do 2000 Hz, a jeszcze wcześniej do 2500. Audio­gramy pokazy­wały kiedyś pasmo 125 — 3500 Hz. Pode­jrze­wam, że z cza­sem czułość ucha się zmniejsza z powodu odbiera­nia dużej ilości dźwięków przez implant.

Jeśli chodzi o nierównomierne słysze­nie, tj. dźwięku puszczanego na tym samym poziomie i odbiera­nia go raz głośniej, raz ciszej, w zależności od częs­totli­wości, jest to kwes­tia pro­gramowa­nia pro­ce­sora. W cza­sie zwykłej wiz­yty zazwyczaj odby­wają się bada­nia psy­choakusty­czne, w których się określa poziom głośności słyszanego dźwięku. U mnie zawsze te bada­nia wypadały nierówno, tj. głośne dźwięki słysza­łem ciszej, niż powinienem, a ciche głośniej. Po ostat­nim ustaw­ie­niu wszys­tko jest prawie w normie — może dlat­ego słyszę całe pasmo równomiernie.

Przez cały rok przy każdym pro­gramowa­niu chci­ałem mieć wszys­tko głośniej i głośniej. Zach­wycało mnie to, że słyszę coraz więcej i lep­iej. Przy wiz­y­tach u inżyniera prosiłem o pod­krę­canie ustaw­ień, by słyszeć więcej. W końcu, jak można było się tego spodziewać, przegiąłem i dźwięki słysza­łem bardzo nierównomiernie. Oczy­wiś­cie odbiło się to na słysze­niu i rozu­mie­niu mowy. Dźwięki mowy się wza­jem­nie zagłuszały i były niezrozu­mi­ałe. Słysza­łem bardzo dobrze otocze­nie, ale co z tego, jeśli trudno mi było zrozu­mieć, co ludzie mówią?

Na szczęś­cie wszys­tko powoli wraca do normy. Choć i tak muszę sko­ry­gować ustaw­ienia pro­ce­sora na następ­nej wizycie.

bar­tosz

Posted in bartosz, po polsku | 4 Comments

Obiecane — zamieszczone

Moje tek­sty o implan­tach, które pisałem, są teraz pub­licznie dostępne. Może­cie je znaleźć po prawej stronie bloga.

Pier­wszy tekst jest o wąt­pli­woś­ci­ach i powodach, dla których się zde­cy­dowałem na implant.
Drugi opisuje moje wraże­nia po pół roku uży­wa­nia pro­ce­sora mowy.
W ostat­nim jest krótkie podsumowanie.

Miłej lek­tury :)
bar­tosz

Posted in bartosz, po polsku | 2 Comments

Słyszenie a rozumienie

Wydaje mi się, że jed­nym z najwięk­szych oczeki­wań co do implantu jest to, by rozu­mieć bez konieczności czy­ta­nia z ust. Wspo­ma­ganie się wzrok­iem ma jed­nak spore ograniczenia. Twarz rozmówcy musi być w miarę widoczna, mimika czytelna, gestyku­lacja nie utrud­ni­a­jąca komu­nikacji, nie może być źródła światła za rozmówcą, bardzo trudno się roz­mawia w grupie, itd. itp. Choć w zasadzie nawet jeśli jest na przykład ciemno, nie ma więk­szych kłopotów, by się porozu­mieć. Najwięk­szą bolączką niedosłuchu dla mnie było zawsze to, że trzeba było się bardzo sku­piać na tym, co druga osoba mówi. Jeśli warunki były sprzy­ja­jące — super, nie ma prob­lemu. Ale jeśli dojdzie jakakol­wiek przeszkoda, choćby i naj­drob­niejsza, już po 15 min­u­tach roz­mowy miałem dosyć. Konieczność ciągłego wpa­try­wa­nia się w usta rozmówcy, wnioskowanie z kon­tek­stu, próby zrozu­mienia o co chodzi (choćby były jak najbardziej udane), były po prostu męczące.
Przez pewien okres po implan­tacji prob­lemy ze zrozu­mie­niem ludzi były więk­sze, niż kiedykol­wiek. Prócz mowy dob­ie­gały do mnie różne hałasy, dźwięki i szmery, których nie potrafiłem odd­zielić od tego, co chci­ałem usłyszeć. Musi­ało minąć sporo czasu, bym zaczął naprawdę rozu­mieć, co ludzie do mnie mówią. Prob­lem pojawił się wtedy, gdy zacząłem się odzwycza­jać od czy­ta­nia z ust. Wystar­czało mi spo­jrze­nie na samą twarz, albo zwróce­nie się w stronę rozmówcy, bym mógł wspo­ma­ga­jąc się implantem słyszeć, o co mu chodzi. Niby fajnie, ale… gdy w Kaje­tanach mi zmieniali ustaw­ienia, cza­sem miałem prob­lemy z dogadaniem się z otocze­niem. Po prostu zami­ast patrzeć, słuchałem!
Dzi­wne, nie? Zresztą pomi­ja­jąc to, że do każdego ustaw­ienia musi­ałem się przyzwyczaić, nie mam wyro­bionej tej umiejęt­ności rozu­mienia ze słuchu, którą wszyscy słyszący mają. Jak ktoś do mnie mówi w miarę głośno i nie za szy­bko, to dużo rozu­miem, ale właś­ci­wie tylko dlat­ego, że zdążę sobie w cza­sie tego mówienia “obro­bić” dźwięki, które dostaję. Jak ktoś za szy­bko coś do mnie powie, to tylko usłyszę bełkot i nic więcej. Usłyszę oczy­wiś­cie wszys­tkie spółgłoski, samogłoski, ale to tak, jakby ktoś mówił w obcym języku. I w pewnym sen­sie tak jest — słyszący się komu­nikują poprzez słuch, niesłyszący poprzez wzrok. A tłu­macze­nie musi zająć trochę czasu…
Nawet jest podział osób niesłyszą­cych na prel­ing­wal­nych, per­il­ing­wal­nych i postling­wal­nych i ma on dość duże znacze­nie, jeśli chodzi o korzyści z implantu.
Ale to mi oczy­wiś­cie nie przeszkadza w słucha­niu radia, wyłapy­wa­niu całkiem nawet sporych frag­men­tów rozmów i monologów i czer­pa­niu z tego radochy :)

bar­tosz

Posted in bartosz, po polsku | 4 Comments

7 weeks after the switch-on

I observe some inter­est­ing effects of the speech/hearing therapy.

First, I can dis­crim­i­nate vow­els. I still con­fuse some of them, but there is def­i­nitely some progress.

How­ever, I’ve noticed a strange prob­lem with some­thing I could do before the CI, namely, the recog­ni­tion of num­bers. In Pol­ish, the num­bers (from 1 to 99) are quite dis­tinc­tive and easy to dis­crim­i­nate. Even with my hear­ing aids, I could rec­og­nize most of the num­bers with­out lipread­ing. I haven’t done this exer­cise for a while, but my Mother has decided to try it on our last ses­sion. Sur­prise: I couldn’t under­stand any­thing at first. When I con­cen­trated a bit on lis­ten­ing, it was bet­ter and after a while I could rec­og­nize a lot of num­bers (but not all of them) again.

I think that it is easy to explain. I now hear all these sounds of speech I couldn’t before, mostly rustling sounds (there is plenty of them in Pol­ish). These sounds are quite loud for me now. And the num­bers’ names sound com­pletely dif­fer­ent. I had to learn them again.

I was on hol­i­days this week. One day I haven’t put my hear­ing aid on because of an ear­lobe irri­ta­tion. And it was not this bad. I knew when some­one was call­ing me and I knew more or less what was going on around. The low sounds were still strange, but they were sounds at least. Talk­ing was more dif­fi­cult, though. Dur­ing the din­ner I had turned my hear­ing aid on again.

Posted in English | Leave a comment

7 tygodni po podłączeniu

Po tygod­niu prz­erwy ćwiczenia, pier­wszy raz na tym pro­gramie.
Widać już ciekawe rzeczy.
Po pier­wsze, zaczy­nam rozróż­niać samogłoski na słuch. Trochę mi się myli u z y i cza­sami a z o, ale gen­er­al­nie jest wyraźny postęp w porów­na­niu z tym, jak zaczy­nałam te ćwiczenia.
Ale. Zawsze, jeszcze przed implantem, miałam niezłe wyniki w rozpoz­nawa­niu liczb. To zestaw zamknięty, dość charak­terysty­czny, więk­szość słów mocno się od siebie różni. Nie było więc sensu za bardzo tego ćwiczyć, bo i tak rozpoz­nawałam prawie wszys­tko. W związku z tym przez jakiś czas liczb nie rusza­łam. Dzisiaj mama, która ze mną ćwiczy, postanow­iła spróbować. I co się okazało? Z początku trage­dia. Nic nie rozpoz­naję. Potem było już lep­iej, musi­ałam się bardziej skupić i wsłuchać.
Po prostu zaczęłam słyszeć w mowie te dźwięki, które zawsze mi umykały. I to dosyć głośno. No i teraz takie “trzy­dzieści cztery” to zupełnie inne słowa, niż przedtem.

A poza tym na urlopie jeden dzień chodz­iłam prawie bez aparatu (ucho mi odpadało od wkładki). I nie było tak źle. Reaguję na wołanie, mniej więcej słyszę czy coś się naokoło dzieje. Niskie dźwięki są dalej dzi­wne, ale coś tam jest. Roz­mawia się jed­nak trud­niej, dlat­ego do kolacji w więk­szym towarzys­t­wie już założyłam aparat.

Baterie: piątek 4.05.

cyborg

Posted in po polsku | 5 Comments

Wstęp

W pier­wszym akapicie chci­ałem podz­iękować cybor­gowi za propozy­cję pisa­nia na bloga :) Jej blog to bardzo fajna inic­jatywa — gdy ja decy­dowałem się na zabieg wszczepu, szukałem wszel­kich infor­ma­cji w internecie, przede wszys­tkim na blo­gach. Bardzo chci­ałem znać wraże­nia użytkown­ików implantu i wiedzieć, jak oni słyszą i jak im to pomogło. Blogów zagranicznych na ten temat była cała masa, pol­s­kich niestety nie było.
Moje artykuły dostało już kilka osób. Zanim zostaną one tu opub­likowane, chcę je prze­jrzeć i może coś poprawić, ale zawsze mogę je już teraz wysłać chęt­nym na maila.
Może coś o mnie: mam 22 lata, nie słyszę od urodzenia, a oper­ację wszczepu implantu miałem ponad rok temu. Wciąż pamię­tam tę datę, 17 marzec 2006. Pomi­ja­jąc wszys­tkie spostrzeże­nia i szczegółowe opisy mogę powiedzieć, że implant mi dał bardzo dużo i sporo rzeczy zmienił.
I to chyba by było na tyle tytułem wstępu :)

bar­tosz

Posted in bartosz, po polsku | Leave a comment

Nowy autor

Nowy autor na blogu. Bar­tosz, którego zna­cie już z komen­tarzy, zde­cy­dował się na dopisy­wanie tutaj włas­nych notek. Swoją his­torię (przed implantem i po implan­cie) opisał już w paru artykułach, które też zostaną tutaj opub­likowane.
No to witamy i czekamy :-)

cyborg

Posted in po polsku | Leave a comment

Birds.

I have escaped from the big city for a few days. Here I can con­cen­trate on sounds — no cars, no peo­ple every­where. I hear birds. They are so loud! I had imag­ined this sound quite dif­fer­ently. I wouldn’t know myself what it is, I must be informed what can be heard at the moment. I can hear frogs, wind, fire, steps on var­i­ous sur­faces and what have you in the coun­try­side. Dogs bark­ing, of course. It is a low sound, but I am aware of it. I know when some­one is speak­ing. I lis­ten to the sounds from far away.

Bat­ter­ies: April 29th. P4 pro­gramme: 30th. The echo is ter­ri­ble at first and it drowns all the speech, but I’ve noticed that if I talk to some­one for a few min­utes, I get used to it.

Posted in English | Leave a comment

Ptaki.

Wyr­wałam się z miasta na kilka dni i nawet nie chci­ało mi się aż do dzisiaj włączać kom­put­era.
Tutaj można się dopiero skupić na dźwiękach, jak nie ma ludzi ani samo­chodów. Słyszę ptaki. Ale one pitolą! Nie sądz­iłam, że to tak głośno, i w ogóle inaczej sobie ten dźwięk wyobrażałam. Sama bym się nie domyśliła, trzeba mi mówić, co sły­chać. Mam też zal­ic­zone żaby, szum wia­tru, ogień, kroki na piasku i żwirze i co tam jeszcze na wsi sły­chać. Oczy­wiś­cie psy. To niski dźwięk, ale jestem go świadoma. Wiem, kiedy ktoś mówi. Nasłuchuję dźwięków z daleka.
Baterie: 29 kwiet­nia. Czwarty pro­gram: 30 kwiet­nia. Strasznie “zagłusza” mowę z początku, ale zauważyłam, że jak z kimś pogadam parę minut, to zaczy­nam się przyzwyczajać.

Posted in po polsku | 8 Comments

My new toy

I have found a toy on a Mac­book: vir­tual piano! It is some­thing just for me. I am sit­ting with­out my hearig aid on (because of the ear­lobe irri­ta­tion) and play­ing like a child who sneaked to the room where the piano is. It is fas­ci­nat­ing. I some­times get an impres­sion that my scale of sounds got reversed: the high sounds are low for me, and the low ones are higher. I have an idea why. At the moment, with my CI I hear the high sounds much bet­ter than the low ones. With the hear­ing aids, though, if I heard some­thing loud and clear, it was low.
I have to ask some­one to test me for rel­a­tive sound fre­quency some time.
Maybe this “fre­quency rever­sal” is the cause of my dif­fi­cul­ties with syn­chro­niz­ing the sounds from the hear­ing aids and the CI, this echo I wrote about? I have no idea. Just a hypoth­e­sis.
After sev­eral min­utes of play­ing the vir­tual piano in the range I hear best with my CI I think that the sounds seem to be return­ing to their right places. I can hear/feel the sounds in the lower range a bit, but they are less clear.
Good hear­ing exer­cise.
There is a fre­quency range I can hear bilat­er­ally now. I have missed it for over two months. As I have already men­tioned, my hear­ing in the left ear isn’t worse than before the surgery, but I don’t wear the hear­ing aid there any­way. There is no place for it with the proces­sor on, and I wear the lat­ter all the time.

Posted in English | Leave a comment

Wlazł kotek na płotek

Na mac­booku znalazłam zabawkę: pianino! Coś dla mnie. Siedzę bez aparatu, bo mnie ucho rozbo­lało od wkładki, i bawię się jak dziecko, co się dor­wało do pianina w salonie. Bardzo ciekawe. Chwil­ami mam wraże­nie, że przestaw­iła mi się skala: wysokie dźwięki są dla mnie niskie, a niskie — wyższe. I wiem chyba, z czego to wynika. W tej chwili przez implant wysokie dźwięki słyszę znacznie lep­iej od nis­kich. A w aparat­ach zawsze było tak, że jeśli słysza­łam coś głośno i wyraźnie, to były dźwięki niskie.
Muszę kogoś namówić, żeby mnie przetestował na względną wysokość dźwięku przy najbliższej okazji.
Może właśnie to pozorne odwróce­nie skali częs­totli­wości odpowiada za trud­ności w dopa­sowa­niu do siebie wrażeń dźwiękowych z obu stron, ten pogłos, o którym pisałam? Szcz­erze mówiąc, nie mam poję­cia. To tylko hipoteza.
Po kilku­nastu min­u­tach zabawy wirtu­al­nym pia­ninem w tym zakre­sie, który najlepiej słyszę przez implant (powiedzmy, ostat­nie trzy oktawy), wydaje mi się, że dźwięki ustaw­iają się jakby na swoich miejs­cach. W niższych częs­totli­woś­ci­ach słyszę/czuję trochę, ale to jest mniej wyraźne.
Niezłe ćwicze­nie słu­chowe.
Jest taki zakres częs­totli­wości, który słyszę już z obu stron. Takie dźwięki to coś, czego mi od ponad dwóch miesięcy brakowało. Tak jak pisałam, po oper­acji słuch w lewym uchu mi się raczej nie pogorszył, ale nie mam okazji nosić tam aparatu. Razem z pro­ce­sorem się nie mieści, a pro­ce­sor, jak już założę, noszę cały dzień.

Wlazł kotek na płotek aku­rat umiem zagrać ;-)

Posted in po polsku | 6 Comments

And so on.

Yes­ter­day I have changed the pro­gramme to P3, which is louder. At my work­place the win­dow is open and I hear some­times a sound sim­i­lar to the ambu­lance sirens. But my win­dow isn’t fac­ing the street. Is it pos­si­ble that I hear the ambu­lances from the next street, a few hun­dreds meters from here, behind the trees? I know that the ambu­lances fre­quently pass that way.
I hear the fin­gers rub­bing crude paper. The sound of blow­ing the nose scared me.

The hear­ing exer­cises are frus­trat­ing. It is not so bad with the hear­ing aid. But with­out it… I think that I haven’t learned to inter­pret the high sounds yet, and I don’t hear the low ones well with the CI (I feel them mainly). I hear the con­so­nants like f, sh, s. It is true that I haven’t heard them with the hear­ing aids.

Bat­ter­ies: Tuesday.

Posted in English | Leave a comment

I tak dalej.

Zmieniłam wczo­raj wiec­zorem pro­gram na trzeci, czyli głośniejszy. W pracy przez uchy­lone okno słyszę od czasu do czasu coś, co przy­pom­ina karetkę pogo­towia. Ale moje okno nie wychodzi na ulicę. Czyżby dochodz­iło to do mnie z następ­nej ulicy, dobre kilka­set metrów w linii prostej stąd, za drze­wami? Wiem, że tamtędy pojazdy na syg­nale jeżdżą dość często.
Słyszę tar­cie pal­cami o szorstki papier. Dźwięk dmuchanego nosa obok mnie wręcz przestraszył.

Ćwiczenia słu­chowe lekko frus­tru­jące. Z aparatem nie wychodzą nawet tak źle, ale bez aparatu… Chyba tak, jak Bartek napisał, nie nauczyłam się jeszcze inter­pre­tować wyso­kich dźwięków, a niskie w implan­cie słyszę kiep­sko (a właś­ci­wie to głównie je czuję). Słyszę głoski takie jak f, sz, ż, cz, fakt, że tego w aparat­ach wcześniej nie było.

Baterie: wtorek.

Posted in po polsku | 2 Comments

One month after the switch-on — reprogramming.

The visit to the cen­tre after one month — tests and repro­gram­ming of the proces­sor. We are asked about our impres­sions from this first month and we fill in numer­ous ques­tion­naires. Then there is a meet­ing with a speech ther­a­pist, the exam­i­na­tion dur­ing which I am to say how loud the sounds are, proces­sor pro­gram­ming and an appoint­ment with the otolaryngologist.

It seems that this was the last meet­ing of our lit­tle Nucleus Free­dom group. In July we all come to the cen­tre again for stan­dard tests, but we have sep­a­rate appoint­ments.
W. says that she under­stands speech bet­ter than before, she knows what her chil­dren are talk­ing about when they are play­ing, but she hears ring­ing all the time. It turns out that her pro­gram­ming has been too loud.
The speech ther­a­pist gives me some dif­fer­ent ideas about my hear­ing exer­cises. I am to lis­ten more, fol­low­ing the text which I see. I can use both hear­ing aid and CI or CI only for the train­ing. We don’t test my word recog­ni­tion, because for me it is too early. I see some progress: a lot of the sounds dur­ing the tests I can hear nor­mally. It turns out that I hear the high sounds, and feel the low ones. In the­ory, it should com­ple­ment my hear­ing with a hear­ing aid. In prac­tice, things are more com­pli­cated.
I feel the low sounds in my teeth.

Dur­ing the repro­gram­ming I get stronger sig­nals on all elec­trodes. The sig­nal should be above the response thresh­old of the audi­tory nerve. The said thresh­old is deter­mined with­out the need of my inter­ac­tion, by some mea­sure­ment. I am to tell only if some­thing is too loud.

For some time after the repro­gram­ming I feel like at the begin­ning, a bit dizzy, as if some­one was hit­ting me in the head with a big soft sponge. It passes after short time. The sur­round­ings become noisy. I get much more sounds in the places which were always silent for me.

I have three pro­grams which I should change in 5–7 days, each one a bit louder. My pre­vi­ous pro­gram is there too, as a backup, but it seems that I will not be need­ing it. I feel OK with the new one. How­ever, the first two-three evenings I am very tired. It passes quickly too, my brain is get­ting used to pro­cess­ing more data.

With the new pro­gramme, the “echo” from the CI seems to drown the sounds I get from the hear­ing aid. I am anx­ious if I would be able to talk to people.

On Thurs­day I pass the first real-life test: long talk with a per­son I know well, but in a for­eign lan­guage. Mod­er­ately noisy envi­ron­ment. It goes bet­ter than expected. I get sounds I didn’t before, like “s”, “sh”, maybe even “k” and “t”. Any­way, the talk was not more dif­fi­cult than before, maybe even a bit easier.

Next day, in the doctor’s wait­ing room, I hear the heels tap­ping behind closed door and I know that it is my turn.

I begin to get infor­ma­tion from the envi­ron­ment. I need exer­cises for hear­ing and under­stand­ing speech.

I am get­ting addicted to the proces­sor. When I don’t have nei­ther the hear­ing aid nor the proces­sor on, it is all right, just like in the morn­ing or in the bath. But if I wear the hear­ing aid alone, I miss some­thing. The audi­tory envi­ron­ment is get­ting one-dimensional.

Bat­ter­ies: Wednes­day the 18th, with the new pro­gramme. I expect them to die in a while.

Posted in English | Leave a comment

Szacun.

Raper z blizną za uchem — wywiad z Pjusem — Hip-Hop.pl
Facet ma implant pniowy. Kiedy ja mówię, że mam wty­czkę do mózgu, to jest do pewnego stop­nia przenoś­nia. A on może tak powiedzieć dosłownie.

PS. Więcej tutaj.

Posted in po polsku, Prasa i sieć | 1 Comment

Głowa znaleziona po bliskim spotkaniu trzeciego stopnia z wielkim pudłem

Uporząd­kowanie wrażeń i w ogóle znalezie­nie głowy po wiz­y­cie w Kaje­tanach i nowym pro­gramowa­niu zajęło mi kilka dni.

Najpierw wywiad, opisu­jemy wraże­nia z pier­wszego miesiąca i wypeł­ni­amy liczne anki­ety. Potem logopeda, badanie pole­ga­jące na subiek­ty­wnej oce­nie głośności dźwięków, pro­gramowanie pro­ce­sora i ogólna kon­sul­tacja lekarska.

Wygląda na to, że mieliśmy ostat­nie spotkanie grupy Free­domów w tym składzie. Na następne wiz­yty kon­trolne jesteśmy poumaw­iani za trzy miesiące, ale osobno, wcześniejsze wiz­yty już indy­wid­u­al­nie według potrzeb. W. mówi, że zaczęła lep­iej rozu­mieć mowę, ale cią­gle słyszy szum. Później się okazuje, że miała zbyt głośne ustaw­ie­nie. Twarda jest, miesiąc wytrzy­mała.
U logope­dki nieco inna kon­cepcja ćwiczeń niż do tej pory — mniej zgady­wa­nia, więcej słucha­nia (z patrze­niem na tekst), z aparatem albo i z samym pro­ce­sorem. Nie robimy testów na rozu­mie­nie słów ze słuchu, bo dla mnie jeszcze na to za wcześnie. Widzę, że jest postęp, sporo dźwięków, które słyszę pod­czas bada­nia, to nor­malne wraże­nia słu­chowe. Okazuje się, że słyszę wysokie dźwięki, niskie zaś czuję. Przedtem w aparat­ach słysza­łam niskie. Teo­re­ty­cznie powinno się teraz ład­nie uzu­peł­niać. Prak­ty­cznie to wszys­tko jest trochę bardziej zakrę­cone.
Pod­czas pro­gramowa­nia dostaję moc­niejsze syg­nały na wszys­tkie elek­trody, tak, by były powyżej progu reakcji nerwu słu­chowego. Badanie progu reakcji jest obiek­ty­wne — nie wymaga współdzi­ała­nia z mojej strony, urządze­nie mierzy syg­nał, ja mam tylko powiedzieć, gdyby coś było za głośno, przy okazji usta­lamy też, co słyszę, a co czuję. Basy odczuwam trochę jakby w zębach przed­nich. To coś nowego.
Po pro­gramowa­niu przez jakiś czas mam tak jak na początku po podłącze­niu, jestem oszołomiona, tak jakby ktoś walił mnie tą wielką gąbką po głowie. To też dość szy­bko prze­chodzi. Otocze­nie zro­biło się… hałaśliwe. Sporo więcej do mnie dociera w miejs­cach, które zawsze były ciche. Mam trzy nowe pro­gramy, każdy głośniejszy, do zmi­any co 5–7 dni. Pier­wszy to ten, z którym przyszłam, jako wari­ant awaryjny. Ale wygląda na to, że przyzwycza­jam się szy­bko i nie będę musi­ała wracać do starego pro­gramu. Czuję się dobrze z nowym, jed­nak przez pier­wsze dwa-trzy dni wiec­zorem padam jak pod­cięta. To też prze­chodzi, mózg przyzwyczaja się do obróbki więk­szej ilości sygnałów.

Pisałam już, że mając włąc­zony pro­ce­sor i aparat na drugim uchu, słyszę taki jakby pogłos, zwłaszcza jak ktoś mówi. To trochę nawet utrud­nia rozu­mie­nie. Przy nowym pro­gramie syg­nał z implantu wydaje się niemal zagłuszać dżwięki z aparatu. Zaczy­nam się obaw­iać, czy będę w stanie roz­maw­iać z ludżmi. Z rodz­iną nie ma prob­lemu, bo zawsze ich rozu­miem, bez żad­nego sprzętu. Ale jak będzie z innymi?
W czwartek wiec­zorem pier­wszy prawdziwy test: długa roz­mowa, dobrze zna­jomy człowiek, ale obcy język, śred­nio gwarne otocze­nie. I poszło lep­iej niż się spodziewałam. Zaczęły do mnie docierać te dżwięki mowy, które zawsze mi umykały, te wszys­tkie “sz”, “s”, “c”, może nawet “k” i “t”, ale to musi­ałabym sprawdzić w bardziej kon­trolowanych warunk­ach. W każdym razie nie roz­maw­iało mi się trud­niej niż zwykle w tej sytu­acji, może nawet łatwiej.

Następ­nego dnia w poczekalni u lekarza usłysza­łam zza zamknię­tych drzwi stuk obcasów — wiedzi­ałam, że zaraz moja kolej.

Zaczy­nam uzyski­wać infor­ma­cje z otoczenia. Potrze­buję ćwiczeń na słuchanie mowy.

Uza­leż­niam się od pro­ce­sora coraz bardziej. Kiedy nie mam ani aparatu, ani pro­ce­sora, jest OK — nor­mal­nie jak rano przed wyjś­ciem czy w łazience. Ale kiedy założę sam aparat, bez pro­ce­sora, bardzo wyraźnie mi czegoś brakuje. Świat dźwięków robi się taki jakiś… jednowymiarowy.

Baterie: nowy zestaw wraz z nowym pro­gramem w środę, 18-go. Spodziewam się, że padną lada chwila.

No i zas­tanaw­iam się cały czas, do czego inż. W. używa tego oscy­loskopu, który stoi u niego w pracowni.

Posted in po polsku | 5 Comments

Komentarz do komentarza

W komen­tarzach relacja Krzysztofa. Dzięki! Grat­u­lacje, jak po miesiącu masz 50% rozpoz­nawa­nia wyrazów, to strach pomyśleć, co może być za rok :-) Pisz tu czasem.

U mnie to jest trochę inaczej. Pier­wszy tydzień z pro­ce­sorem czułam się trochę jak po jakichś środ­kach zmieni­a­ją­cych świado­mość, bo te wszys­tkie dźwięki, o których piszesz, “czułam”. Potem się do tego przyzwycza­iłam. Ale to nie było nieprzy­jemne. Raczej cieszę się ze wszys­t­kich pojaw­ia­ją­cych się dźwięków. Moje otocze­nie słu­chowe dopiero się tworzy.

Baterii na razie zuży­wam mało, jeden kom­plet na 5 dni lub więcej, pode­jrze­wam, że ze względu na te zawroty głowy dostałam taki “delikatny” pro­gram na początek. W środę jadę do Kaje­tan, ciekawe, co się okaże.

Posted in po polsku | 10 Comments

Four weeks after the switch-on

It is 4 weeks with the proces­sor on.
I begin to hear some envi­ron­men­tal sounds. Not the loud­est ones. Rustling is pretty loud. But I still don’t hear the major­ity of speech sounds. I am aware of speech, though.

Some time ago, at work, I took off my hear­ing aid because of some irri­ta­tion of the ear­lobe. I heard/felt when the girl who is sit­ting behind me was doing some­thing, mov­ing her chair, reach­ing to her back­sack. I wouldn’t have paid atten­tion to these sounds if I had my hear­ing aid on.

Just a moment ago, I have heard the buzz of my entry phone, rein­forced by the feel­ing from the left side.

Apart from rustling, things I hear best are var­i­ous “metal­lic” sounds — spoons, coins, keys.

Wednes­daythe 18th: new programming.

I have changed the bat­ter­ies on Fri­day the 13th, that is, they lasted almost a week. Per­haps it is because of the hol­i­days. the envi­ron­ment was less loud.

Posted in English | Leave a comment

4 tygodnie po podłączeniu

Już prawie cztery tygod­nie noszę pro­ce­sor.
Zaczęłam słyszeć niek­tóre dźwięki z otoczenia. Niekoniecznie te najgłośniejsze. Na przykład dość głośne wydają mi się wszelkie sze­lesty. Za to nadal nie słyszę więk­szości dźwięków mowy. Mam jed­nak świado­mość, że ktoś mówi.

Ostat­nio w pracy zdjęłam aparat z prawego ucha, bo mnie rozbo­lało od wkładki. Słyszałam/czułam, jak dziew­czyna, która siedzi za mną, coś robi, na przykład prze­suwa krzesło na kółkach albo sięga do swo­jego ple­caka. Mając włąc­zony aparat, nie zwró­ciłabym na to uwagi.

Przed momentem wyraźnie usłysza­łam domo­fon, wzmoc­niony przez odczu­cie z lewej strony.

Najlepiej, oprócz sze­lestów, słyszę najróżniejsze “met­al­iczne” dźwięki — stuk łyżeczki, monet, kluczy.

W środę nowe programowanie.

Notka: baterie zmieniłam dopiero w piątek, 13-go, czyli dzi­ałały prawie tydzień. Może dlat­ego, że były święta i prze­cięt­nie mniej hałasu w otoczeniu.

Posted in po polsku | Leave a comment

Easter housework

I hear the vac­uum cleaner (this post prob­a­bly means that I don’t clean my room very often). This sound is much softer when heard through the CI than through the hear­ing aid. Rustling sounds, on the con­trary, I hear much bet­ter through my CI.

New bat­ter­ies today.

Posted in English | Leave a comment

Świąteczne porządki

Słyszę odkurzacz (ta notka praw­dopodob­nie oznacza, że odkurzam zde­cy­dowanie zbyt rzadko). Ten dźwięk jest w implan­cie dużo cich­szy niż w apara­cie. Nie ze wszys­tkimi dźwiękami tak jest, bo sze­lesty słyszę zde­cy­dowanie lep­iej przez implant.

Nowe baterie.

Posted in po polsku | 2 Comments

Steps

Yes­ter­day I wrote that I heard the click­ing of my heels. Today I hear the sound my soft shoes make when I walk on the linoleum. It is a strange sound-sensation.

Posted in English | Leave a comment

Kroki

Wczo­raj pisałam, że słyszę stuk swoich obcasów. Dzisiaj słyszę, jak idę po linoleum w mięk­kich butach. Jako dźwięk to jest nieco dziwne.

Posted in po polsku | Leave a comment

Stuff

Vel­cro rip­ping.
Some music.
Howl­ing of the brakes in the old bus. Open­ing and clos­ing its door.
My own heels’ pat­ter. In this case I am not sure if I hear or feel this. Maybe it is how it’s sup­posed to be. I begin to be aware of the speech rhytm, even if I don’t hear the vow­els, only feel them.

When I describe sounds, I only want to indi­cate that I hear them with my CI. I don’t yet attempt to dis­crim­i­nate them. I hope this will come later.

Here is a very inter­est­ing video about CI expe­ri­ence. I was asked if the moment of turn­ing the proces­sor on is really so grat­ing on the nerves like it is shown in the video. No, it is not, even dur­ing the first two weeks (and it is the third week for me after the switch-on). But there is some­thing to this pic­ture. Turn­ing the CI on is not painful, but I get a kind of kick inside the head. I agree with Michael Chorost here:

I’ve been asked by sev­eral par­ents whether putting on my CI in the morn­ing is really as intense and dis­ori­ent­ing as the video sug­gests. My answer is, No, it’s not. There’s just a rush­ing sound as the device boots up, and then I can hear as the audi­tory world emerges around me. It’s not painful in any way. I think the video is really refer­ring to what it’s like in the first week or two after acti­va­tion, when the sounds and sen­sa­tions are very unfa­mil­iar indeed. But even then, I never found it painful. Just strange. Very, very strange.

Posted in English | 1 Comment

Różności

Dar­cie rzepu, tzn. otwieranie czegoś zap­inanego na rzep.
Trochę różnej muzyki.
Hamowanie (takie z wyciem) i otwieranie/zamykanie drzwi w starym Ikarusie.
Stuk włas­nych obcasów — tu nie jestem pewna, czy słyszę, czy czuję. Może to tak właśnie ma wyglą­dać? Bo zaczy­nam jakby zyski­wać świado­mość rytmu mowy, cho­ciaż samogłosek dalej nie słyszę, tylko je czuję.

Na razie jak opisuję dźwięki, to zaz­naczam sam fakt, że coś usłysza­łam przez implant. Nie mam jeszcze ambicji, żeby to rozróż­niać. Przyjdzie potem, mam nadzieję.

Świetny teledysk o implan­tach jest tu. Pytali mnie, czy sam moment zakłada­nia pro­ce­sora to rzeczy­wiś­cie takie jeżdże­nie po nerwach. Nie, aż takie to nie. Nawet przez pier­wsze dwa tygod­nie (ja prze­cież właśnie noszę pro­ce­sor trzeci tydzień). Ale coś w tym jest. To nie boli, ale dostaje się coś w rodzaju kopa. W zasadzie mogę się pod­pisać pod tym, co Michael Chorost napisał na ten temat (tłu­macze­nie moje):

Wielu rodz­iców mnie pytało, czy zakładanie rano pro­ce­sora jest wraże­niem tak inten­sy­wnym i dezori­en­tu­ją­cym, jak to pokazuje film. Moja odpowiedź brzmi: nie. Jest natłok dźwięków przy włącza­niu urządzenia, a potem zaczy­nam słyszeć świat wokół. To nie jest w żaden sposób bolesne. Myślę, że film w rzeczy­wis­tości opisuje, jak to jest przez pier­wszy tydzień czy dwa po aktywacji, kiedy to dźwięki i wraże­nia są rzeczy­wiś­cie inne od wszys­tkiego, co człowiek znał do tej pory. Ale nawet wtedy nigdy nie było to dla mnie bolesne. Tylko dzi­wne, bardzo dziwne.

Posted in po polsku | Leave a comment